ΑΡΑΓΜΑ

ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ

Είχαν αφήσει ένα ραδιόφωνο να παίζει λαϊκά κι εκείνοι μη έχοντας κλιματισμό παρά μόνον έναν ξεχαρβαλωμένο ανεμιστήρα οροφής που υπολειτουργούσε πάνω από το κεφάλι τους, ήταν σχεδόν απλωμένοι - για να μην πω ξαπλωμένοι - στις καρέκλες τους και διηγούνταν ιστορίες από τις παλαιότερες στιγμές δράσης τους.

Ο Φίλιας, δηλαδή, ως πιο παλιός και με πείρα σε εφόδους στα τσοντάδικα της Συγγρού την εποχή που ήταν στις δόξες τους, φερόταν εντελώς άνετα απέναντι στον άλλον, τον Κοντό. Αυτός τότε δεν μετρούσε παρά σκάρτα πέντε… έξι χρόνια στην υπηρεσία. Ουσιαστικά ο Φίλιας τον είχε γραμματέα και ορντίναντσα του· παιδί για όλες τις δουλειές. Όλοι στην υπηρεσία το ξέραμε και αποκαλούσαμε τον Κοντό «γιουσουφάκι του χοντρού»!

Αλλά κάποια στιγμή άκουσαν χτυπήματα απ΄ έξω και είδαν έναν νεαρό αστυνομικό να προβάλλει διακριτικά τα

ο κεφάλι του. Ο Φίλιας τον κοίταξε μ΄ ένα περίεργο βλέμμα, σαν να μυριζόταν προβλήματα. Του έκανε νόημα ρωτώντας τον “τι συμβαίνει”. Ο νεαρός του είπε ότι ήταν μια κοπελιά απ΄ έξω. Ο χοντρός πετάχτηκε όρθιος και είπε στον Κοντό να καθαρίσουν.

Πράγματι, σε πέντε λεπτά το δωμάτιο είχε αποκτήσει την καθώς πρέπει εμφάνισή του. Οι δυο τους σύντομα βρέθηκαν πίσω από τα γραφεία τους φτιαγμένοι κατά πως όφειλε η θέση τους. Κατόπιν ο χοντρός έδωσε εντολή στον αστυνομικό να μπάσει την κοπέλα.

Σχεδόν αμέσως εκείνη έσπρωξε την πόρτα και προχώρησε μάλλον διστακτικά λέγοντας «καλησπέρα». Ο Φίλιας την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Είχε ξανθό μαλλί μέχρι τους ώμους και ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα. Φορούσε απλά ρούχα, ένα σκέτο φουστανάκι, και στα πόδια σανδάλια, ενώ τα νύχια της ήταν βαμμένα κόκκινα. Κρατούσε ένα τσαντάκι και γενικά δεν φαινόταν καμιά ξιπασμένη νεόπλουτη της περιοχής των Αμπελοκήπων. Αντιθέτως ήταν μια απλοϊκή κοπέλα και ολοφάνερα, κατά την κρίση του Φίλα, μια ζωντανή κούκλα.